فصلنامه تحقیقات بنیادین علوم انسانی

۱. اشرف، احمد. ۱۳۵۹. موانع تاریخی رشد سرمایه‌داری در ایران: دورۀ قاجاریه. تهران: زمینه. آقایی، کامران. ۱۳۸۸. مکتب‌های تفسیری در حقوق بر بنیاد هرمنوتیک حقوقی. تهران: میزان. جعفری لنگرودی، محمدجعفر. ۱۳۸۳. مقدمۀ عمومی علم حقوق. چاپ نهم. تهران: گنج دانش. جعفری‌تبار، حسن. ۱۳۸۸. فلسفۀ تفسیری حقوق. چاپ اول (ویرایش جدید). تهران: شرکت سهامی انتشار. سرل، جان. آر. ۱۳۸۷. افعال گفتاری. ترجمۀ محمدعلی عبداللهی. قم: پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی. الطریحی، فخرالدین. ۱۳۶۷. مجمع‌البحرین. جلد ۲. چاپ دوم. قم: دفتر نشر فرهنگ اسلامی. عمید، حسن. ۱۳۸۹. فرهنگ فارسی عمید. چاپ اول. تهران: راه رشد. کاتوزیان، ناصر. ۱۳۷۷. فلسفۀ حقوق. چاپ اول. تهران: شرکت سهامی انتشار. مارمور، آندره. ۱۳۹۲. فلسفۀ حقوق. چاپ اول. ترجمۀ سعید عابدی و مجید نیکویی. تهران: نگاه معاصر. واعظی، احمد. ۱۳۸۰. درآمدی بر هرمنوتیک. پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی. ۱۱۱. _________. ۱۳۹۹ الف. هرمنوتیک حقوقی. چاپ اول. تهران: بوستان کتاب. __________. ۱۳۹۹ ب. زبان فقه و حقوق. چاپ اول. تهران: بوستان کتاب. Berman, M. N. (۲۰۱۸). “Our Principled Constitution”. University of Pennsylvania Law Review. Vol. ۱۶۶. No. ۶. Pp. ۱۳۲۵–۱۴۱۳. D’Amato, A. (۱۹۹۳). On the connection Between and Justic, Davis Law Review. Available at: http://anthony damato. Law. northwestern. Ed u/ A ۹۳ b. Dworkin, R. (۱۹۸۶). Law’s Empire. Cambridge: Harvard University Press. Ekins, R. (۲۰۱۲). The Nature of Leaislative Intent. Oxford University Press. Endicott, T. (۲۰۰۰). Vagueness in Law. Newyork: Oxford University Press. First. E________. (۲۰۰۴). “Law and Language”. In: The Oxford handbook of Jurisprudence and Philosophy of Law. Ed by Coleman and Shafiro. Oxford University Press. E________. (۲۰۱۴). Interpretation and Indeterminacy. Jerusalem Review of Legal Studies. E________. (۲۰۲۱). Law and Language.The Stanford Encyclopedia of Philosophy (Spring ۲۰۲۲ Edition). Edward N.Zalata (ed). Gadamer, H. G. (۱۹۹۴). Truth and Method. Continum newyork. Greenberg, M. (۲۰۱۱). “Legislation as Communication”. In philosophical foundations of language in the law, edited dy Marmor and Soames. Hart, H. L. A. (۱۹۶۱). The Concept of Law. London: Oxford University Press. Leiter, B. (۲۰۰۴). “Law and Objectivity”. In the Oxford handbook of jurisprudence and philosophy of law, Ed by Jules Coleman and Scott Shapiro. Lyons, D. (۱۹۹۹). Open and Possibility of Legal Interpretation. Available at: www.ssrn.Com/ abstract=۲۱۲۳۲۸. Marmor, A., and Soames, S. (۲۰۱۱). Philosophical Foundations of Language in the Law. Oxford University Press. Marmor, A. (۲۰۰۱). Positive Law and Objective Values. Oxford University Press. _________. (۲۰۱۲). Varieties Vagaeness in the Law. Available at: www.ssrn.com/ abstract=۲۰۳۹۰۷۶. M_________. (۲۰۱۴). The Language of Law. Oxford University Pree. Raz, J. (۲۰۰۶). Law and Morality. Ed Brian H. Bix. Routledge. Scalia, A. (۱۹۹۷). “Amatter of interpretation”. In: Federal Courts and -the law. Searle, J. (۱۹۶۹). Speech Acts, an Essay in the philosophy of language. Cambridge University Press. Soames, S. (۲۰۱۱). “The Value of Vaguenss”. In: Philosophical Foundation of Language In The Law. Stavropoulos, N. (۱۹۹۶). Objectivity in Law. Oxford Clarendon Press.