دوره 2، شماره 4 - ( 12-1395 )
جلد 2 شماره 4 صفحات 158-135 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Khaki Gharamaleki M R. An Analysis and Study on the Theory of Additional Philosophies
As a Methodological Approach towards the Evolution of Humanities. فصلنامه تحقیقات بنیادین علوم انسانی 2017; 2 (4) :135-158
URL: http://frh.sccsr.ac.ir/article-1-52-fa.html
URL: http://frh.sccsr.ac.ir/article-1-52-fa.html
خاکی قراملکی محمدرضا. بررسی و تحلیل نظریه فلسفه‌های مضاف به مثابه رویکردی روششناختی در تحول علوم انسانی. فصلنامه تحقیقات بنیادین علوم انسانی. 1395; 2 (4) :135-158
عضو هیئت علمی فرهنگستان علوم اسلامی، ایران، قم.
چکیده: (3456 مشاهده)
چکیده
رویکرد فلسفه‌های مضاف، به دنبال تولید علوم انسانی و اجتماعی، و با دغدغه عینیت بخشیدن به جریان فلسفه در عالم خارج، ضمن ارائه نگاه انتقادی و آسیب‌شناختی به فلسفه اسلامی موجود، درصدد عبور فلسفه از وضعیت اطلاقی و انتزاعی است؛ به گونه‌ای که در نظریه‌های علمی امتداد یابد. این نگاه تلاش کرده مبانی فلسفی جدید کاربردی را دراندازد و حکمتی نوین تأسیس کند که هم اسلامی باشد، و هم انسان انضمامی به عنوان موضوعش قرار گیرد. درواقع این حکمت جدید، معلول رویکرد فلسفه‌های مضاف بوده، متأثر از انگاره فلسفه فلسفه اسلامی است. طبق این ادعا، تولید علوم انسانی اجتماعی، باید مبتنی بر یک عقلانیت پایه دینی، یعنی فلسفه جامع اسلامی که جنبه کاربردی دارد، پدید آید. صبغه اسلامی علوم نیز ناشی از اسلامیت فلسفه است. البته فلسفه مضاف در این نگاه، مشترک لفظی است که شامل فلسفه‌های مضاف به واقعیت و فلسفه‌های مضاف به علوم است. البته با نگاه انتقادی به این نظریه، می‌توان گفت این رویکرد نتوانسته ارتباط روشمند بین فلسفه مضاف و فلسفه عام اسلامی برقرار کند و حکمت نوین نیز، به لحاظ مبنایی و روشی، ظرفیت کاربردی کردن فلسفه موجود را ندارد. اساساً فلسفه ادعایی، ذاتاً قابلیت امتداد اجتماعی و نقشآفرینی در نظریه‌پردازی را ندارد، این نظریه به لحاظ ساختاری فاقد انسجام است و از انضمام سازه‌های ناهمگون به یکدیگر تشکیل شده است.
رویکرد فلسفه‌های مضاف، به دنبال تولید علوم انسانی و اجتماعی، و با دغدغه عینیت بخشیدن به جریان فلسفه در عالم خارج، ضمن ارائه نگاه انتقادی و آسیب‌شناختی به فلسفه اسلامی موجود، درصدد عبور فلسفه از وضعیت اطلاقی و انتزاعی است؛ به گونه‌ای که در نظریه‌های علمی امتداد یابد. این نگاه تلاش کرده مبانی فلسفی جدید کاربردی را دراندازد و حکمتی نوین تأسیس کند که هم اسلامی باشد، و هم انسان انضمامی به عنوان موضوعش قرار گیرد. درواقع این حکمت جدید، معلول رویکرد فلسفه‌های مضاف بوده، متأثر از انگاره فلسفه فلسفه اسلامی است. طبق این ادعا، تولید علوم انسانی اجتماعی، باید مبتنی بر یک عقلانیت پایه دینی، یعنی فلسفه جامع اسلامی که جنبه کاربردی دارد، پدید آید. صبغه اسلامی علوم نیز ناشی از اسلامیت فلسفه است. البته فلسفه مضاف در این نگاه، مشترک لفظی است که شامل فلسفه‌های مضاف به واقعیت و فلسفه‌های مضاف به علوم است. البته با نگاه انتقادی به این نظریه، می‌توان گفت این رویکرد نتوانسته ارتباط روشمند بین فلسفه مضاف و فلسفه عام اسلامی برقرار کند و حکمت نوین نیز، به لحاظ مبنایی و روشی، ظرفیت کاربردی کردن فلسفه موجود را ندارد. اساساً فلسفه ادعایی، ذاتاً قابلیت امتداد اجتماعی و نقشآفرینی در نظریه‌پردازی را ندارد، این نظریه به لحاظ ساختاری فاقد انسجام است و از انضمام سازه‌های ناهمگون به یکدیگر تشکیل شده است.
واژه‌های کلیدی: فلسفه مضاف، حکمت نوین اسلامی، فلسفه فلسفه اسلامی، عقلانیت، روششناسی علوم، انسان انضمامی.
فهرست منابع
1. جوادی آملی، عبدالله (1386). منزلت عقل در هندسه معرفت دینی. قم: نشر اسراء.
خسروپناه، عبدالحسین (1383). آسیبشناسی فلسفه اسلامی، کتاب نقد، 33.
خسروپناه، عبدالحسین (1389).در جست‌وجوی علوم انسانی،خبرگزاری تسنیم،https://www.tasnimnews.com/fa/news/1393/04/20/427665
خسروپناه، عبدالحسین (1393). در جست‌وجوی علوم انسانی (تحلیل نظریه‌های علم دینی و آزمون الگوی حکمی ـ اجتهادی در تولید علوم انسانی. قم: نشر معارف.
خسروپناه، عبدالحسین (1395). فلسفه اسلامی، امکان و ضرورت، روزنامه ایران.15
خسروپناه، عبدالحسین (1395). فلسفه علوم انسانی (بنیادهای نظری). قم: نشر معارف و مؤسسه حکمت نوین اسلامی. چ دوم.
خسروپناه، عبدالحسین (1389). فلسفه فلسفه اسلامی. تهران: پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی.
خسروپناه، عبدالحسین (1385). کرسی نظریه پردازی 5، فلسفه فلسفه اسلامی. تهران: شورای عالی انقلاب فرهنگی.
خسروپناه، عبدالحسین (1393). همایش جهان انسانی، حکمت اسلامی. کمال انسان و انسان کامل،تهران: دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه تهران و کانون اندیشة جوان و کارگروه فلسفه اسلامی.
خسروپناه، عبدالحسین (1387). علوم عقلی و فلسفه‌های مضاف، مجله پگاه. 54.(ص 14 الی 21)
خسروپناه، عبدالحسین (1386). نظريه ديدباني (فلسفه مضاف تاريخي ـ منطقي به مثابه نظريه تحول در علوم)، فصلنامه اندیشه نوین دینی. 10.(ص 9 الی 47)
صادقی رشاد، علی‌اکبر (1385). فلسفه مضاف، قبسات. 39 و 40.
لاریجانی، صادق (1380). گفت‌و‌گوی‌های فلسفه فقه. قم: مرکز مطالعات و تحقیقات اسلامی. چ دوم.
مصباح یزدی، محمدتقی (1382). میزگرد فلسفهشناسی (1)، معرفت فلسفی. 1 و 2.
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
