فصلنامه تحقیقات بنیادین علوم انسانی

1. ابن أبی‌جمهور، محمد بن زین‌الدین (۱۴۰۵). عوالی اللئالی العزیزیة فی الأحادیث الدینیة. تصحیح: مجتبی عراقی. قم: دار سید الشهداء للنشر. بابایی، علی‌اکبر و همکاران (۱۳۸۸). روش‌شناسی تفسیر قرآن. قم: پژوهشگاه حوزه و دانشگاه. تهران: سمت. باربور، ایان (۱۳۶۲). علم و دین. ترجمه: بهاءالدین خرمشاهی. تهران: مرکز نشر دانشگاهی. برقی، احمد بن محمد بن خالد (۱۳۷۱). المحاسن. تصحیح: جلال‌الدین محدث. قم: دار الکتب الاسلامیة. بوکای، موریس (۱۳۶۸). مقایسه‌ای میان تورات، انجیل، قرآن و علم. ترجمه: ذبیح‌الله دبیر. تهران: دفتر نشر فرهنگ اسلامی. پریمی، علی (۱۳۸۳). «هرمنوتیک و تأثیر آن بر فهم متون دینی». روش‌شناسی علوم انسانی، ش39، 101-67. ‌حر عاملى، محمدبن‌حسن (1409‏). وسائل الشيعة. قم: مؤسسة آل البيت عليهم السلام. حسنی، سید حمیدرضا، و علی‌پور، مهدی (138۷). «اجتهاد به مثابه فرایند کشف و تولید علوم انسانی اسلامی»، مجموعه مقالات کنگره ملی علوم انسانی ۱۳۸۵. به اهتمام: مظفر نامدار. تهران، پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی. حیدری‌فر، مجید (۱۳۹۱). مهندسی فهم و تفسیر قرآن: پژوهشی نو در روش‌شناسی تفسیر ترتیبی و موضوعی قرآن کریم. قم: مؤسسه بوستان کتاب. خمینی، سید روح‌الله (۱۳۷۲). آداب الصلوة. تهران: ‌مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی(ره). خویی، ابوالقاسم (۱۳۶۶). البیان فی تفسیر القرآن. تهران: کعبه. بیروت: دار الزهراء. رجبی، محمود (۱۳۸۳). روش تفسیر قرآن. قم: پژوهشگاه حوزه و دانشگاه. ساشادینا، عبدالعزیز (۱۳۹۳). روش‌شناسی مطالعات اسلامی در غرب: گفتارهایی از عبدالعزیز ساشادینا. تدوین و نگارش: یاسر عسگری و رسول نورزی فیروز. قم: پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی. سایر، آندرو (۱۳۸۵). روش در علوم اجتماعی: رویکردی رئالیستی. ترجمه: عماد افروغ. تهران: پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی. سعیدی ‌روشن، محمدباقر (۱۳۸۳). تحلیل زبان قرآن و روش‌شناسی فهم آن. قم: پژوهشگاه حوزه و دانشگاه. تهران: پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی. سعیدی‌ روشن، محمدباقر (۱۳۸۹). زبان قرآن و مسائل آن. قم: پژوهشگاه حوزه و دانشگاه. تهران: سمت. شریف ‌الرضی، محمد بن حسین (1414). نهج البلاغه. تصحیح: صبحی صالح. قم: هجرت. طباطبایی، سید محمدحسین (۱۴۱۷). المیزان فی تفسیر القرآن. قم: دفتر انتشارات اسلامی. طیب‌حسینی، سید محمود (۱۳۸۹). چندمعنایی در قرآن کریم. قم: پژوهشگاه حوزه و دانشگاه. علی‌پور، مهدی، و حسنی، سید حمیدرضا (1390). پارادایم اجتهادی دانش دینی. قم: پژوهشگاه حوزه و دانشگاه. فرامرز قراملکی، احد (۱۳۸۸). روش‌شناسی مطالعات دینی. مشهد: دانشگاه علوم اسلامی رضوی. کریمی، مصطفی (۱۳۸۵). قرآن و قلمروشناسی دین. قم: مؤسسه آموزشی و پژوهشی امام خمینی (ره). کلینی، محمد بن یعقوب (1365). الکافی. تهران: دار الکتب الاسلامیة. گلشنی، مهدی (۱۳۹۰). تحلیلی از دیدگاه‌های فلسفی فیزیکدانان معاصر. تهران: پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی. لسانی فشارکی، محمدعلی (۱۳۹۳). درس‌نامه روش تحقیق موضوعی قرآن کریم. قم: فلاح. لیتل، دانیل (۱۳۸۱). تبیین در علوم اجتماعی: درآمدی بر فلسفه علم‌الاجتماع. ترجمه: عبدالکریم سروش. تهران: مؤسسه فرهنگی صراط. مازندرانی، محمد صالح بن احمد (۱۳۸۲). شرح الکافی: الأصول والروضة. تعلیق و تحقیق: ابوالحسن شعرانی. تهران: المکتبة الاسلامیة. مسعودی، عبدالهادی (۱۳۸۷). روش فهم حدیث. تهران: سمت و دانشکده علوم حدیث. مطهری، مرتضی (1370). مجموعه آثار. تهران: صدرا. معرفت، محمدهادی (1377). التفسیر والمفسرون فی ثوبه القشیب. مشهد: دانشگاه علوم اسلامی رضوی. نصیری، منصور (۱۳۸۸). تبیین در علم و الهیات. پایان‌نامه دکتری فلسفه دین، قم: مؤسسه آموزشی و پژوهشی امام خمینی (ره). النیشابوری، مسلم بن حجاج. (۲۰۰۰). صحیح مسلم. بیروت: دار احیاء التراث. هلالى، سليم بن قيس (۱۴۰۵)‏. كتاب سليم بن قيس الهلالي. تصحیح: محمد انصارى، قم: الهادی.‏ Gadamer, Hans-George (1994). Truth and Method. Translation by Joel Weinsheimer and Donald G. Marshall. New York: The Continuum Company. Ricoeur, Paul (1990). Hermeneutics and the Human Sciences. Trans by John Thompson, New York: Cambridge University Press. Wagner, D. G. (1994). The Growth of Theories. In Group Processes, Sociological Analysis. Foschi, M. & E. J. Lawler (eds.). USA: Nelson-Hall.